Stefan Krygier, Krystyna w przestrzeni renesansowej, 1996

olej, płótno, 73 x 73 cm sygnowany i datowany p.d: S. Krygier 96 sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 73 x 73 – 1996 – OL/PŁ 169. „KRYSTYNA W PRZESTRZENI RENESANSOWEJ”/CYKL · SYMULTANIZM FORMY ·

pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa
wystawiany: The Pseudogroups od Stefan Krygier (wystawa indywidualna), Green Point Projects, Nowy Jork, 2018; reprodukowany w katalogu wystawy, s. 90;
Stefan Krygier, Symultanizm form, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, 2017;
reprodukowany w katalogu wystawy, s. 58.;
wzmiankowany: Stefan Krygier 1923-1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź, 1999, s. 117, pozycja I.306

Stefan Krygier (1923, Łódź – 1997, Łódź) Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie studiował w latach 1945–1950 pod kierunkiem Stefana Wegnera (Wydział Malarstwa) i Władysława Strzemińskiego (Wydział Plastyki Przestrzennej). W roku 1963 uzyskał dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej.

W późnych latach 40. Krygier wstąpił do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, następnie współtworzył grupę artystyczną St-53 w Katowicach. Zajmował się malarstwem, grafiką, działaniami na pograniczu form przestrzennych i environment. Realizował również projekty architektoniczne i urbanistyczne. Prowadził zajęcia praktyczne oraz wykładał teorię sztuki na swojej macierzystej uczelni w Łodzi od 1957 roku do końca życia.

Od czasu studiów zacieśnił swoją znajomość z Władysławem Strzemińskim, wraz z którym opublikował pracę teoretyczną „Widzenie gotyku”. Współpracowali także w realizacjach, jak pisał sam artysta, „o charakterze wystawienniczym i architektury wnętrz”. Krygier wspierał Strzemińskiego w najtrudniejszym dla niego okresie, aż do jego śmierci w 1952 roku.

Twórczość Krygiera kształtowała się pod wpływem takich nurtów jak kubizm, konstruktywizm czy unizm zaszczepiony młodym studentom PWSSP przez Strzemińskiego. Wraz z każdą kolejną dekadą Krygier eksplorował nowe techniki i formy wypowiedzi artystycznej. Obrazy z lat 50. inspirowane są sztuką Egiptu i Grecji. Lata 60. to malarstwo materii, rzeźba w drewnie i grafika. W latach 70. artysta tworzył obrazy olejne nawiązujące do konstruktywizmu. Później w latach 80. i 90. zajmował się malarstwem symultanicznym. Krygier, dzięki swoim szerokim zainteresowaniom – artystycznym, teoretycznym i technicznym – pozostawił po sobie dorobek, który stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w polskiej sztuce powojennej. Kontynuując tradycję łódzkiej awangardy, umiejętnie łączył ze sobą dziedzictwo sztuki polskiej i światowej z własnymi teoriami na temat fizycznych i metafizycznych granic obrazu.

Prace Krygiera znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i na świecie.