sygn. p.d.: czapla | 72-80
na odwr. l.d. ślad pieczątki wywozowej z podpisem
Marian Czapla (Gacki na Kielecczyźnie 28 VII 1946 - Warszawa 12 I 2016) studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w latach 1966-1972. Uzyskał dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. W 1972 podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. Od 1990 był profesorem, prowadził własną pracownię malarstwa. W latach 1974-1979 był członkiem grupy „Symplex S4“, którą tworzyło grono młodych absolwentów warszawskiej ASP, zainteresowanych możliwością kontynuowania tradycji polskiego koloryzmu z jednej, unizmu Władysława Strzemińskiego z drugiej strony. Początkowo tworzył abstrakcyjne kompozycje budowane z barwnych, zamaszyście kładzionych smug i plam. Od końca lat 70. w jego malarstwie przeważyła figuracja. Wyróżniającym się wątkiem twórczości Czapli były tematy i odniesienia religijne. Zainteresowania te pozostały aktualne w jego sztuce w latach 80., kiedy połączył je z tematyką aktualną (cykl poświęcony górnikom z „Wujka“). W pracach z lat 90. (cykle „Upadek“, „Ecce Homo“ i in.) artysta malował monumentalne figury o mocnej tektonice, podkreślonej dodatkowo zdecydowanymi barwami i konturami, ujęte w dynamicznych ruchach i skrętach ciała. Umieszczone zazwyczaj na płaskich tłach jednolitego koloru, w umownej przestrzeni, zdają się zmagać z ograniczającym je kadrem obrazu. W 2002 roku z okazji 30-lecia pracy twórczej Mariana Czapli Muzeum Narodowe w Kielcach przygotowało wystawę jego prac, której towarzyszył naukowo opracowany katalog.
