linoryt / papier
47 x 37 cm (z oprawą)
Stanisław Fijałkowski (ur. 1922) – malarz, grafik i pedagog związany z łódzkim środowiskiem artystycznym. W latach 1946–1951 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi pod kierunkiem m.in. Władysława Strzemińskiego. Po zakończeniu studiów aż do roku 1993 wykładał w macierzystej uczelni, w 1983 uzyskując tytuł profesora. W 1990 roku został uhonorowany prestiżową nagrodą imienia Jana Cybisa, a w 2005 – Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Malarstwo Fijałkowskiego przechodziło różne etapy rozwoju, a sam artysta inspiracje czerpał z wielu (niekiedy odległych od siebie) źródeł, takich jak choćby impresjonizm czy informel. W latach 60. jednak wypracował własną, niezwykle spójną formułę oraz indywidualny język wypowiedzi artystycznej, do dziś stanowiący jego znak rozpoznawczy. Artysta w swojej twórczości posługuje się syntetycznymi, skondensowanymi formami, które cechuje jednakże bogactwo symbolicznych znaczeń, sięgających do głęboko zakorzenionych, ponadkulturowych archetypów. Fijałkowski w swoim malarstwie zgłębia zagadnienia filozoficzne i religijne, niekiedy na pograniczu ezoteryki. Wśród swoich „mistrzów” wskazuje prekursorów metafizycznej awangardy: Malewicza, Klee czy wreszcie Kandinsky’ego, którego pisma tłumaczył na język polski (Punkt i linia a płaszczyzna, O duchowości w sztuce, Świat bezprzedmiotowy).
