Warszawa 1997/ Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Zachęta/ oprawa miękka, wydawnicza/ 20,5 x 29 cm/s.253/ liczne barwne ilustracje/ stan bardzo dobry, przetarcia tylnej okładki
Katalog zawiera spis wszystkich prac Romana Kramsztyka, zarówno zachowanych w zbiorach muzealnych i kolekcjach prywatnych, jak i też zaginionych lub znanych jedynie ze wzmianek.
Biogram
Naukę malarstwa rozpoczął w Warszawie, gdzie uczył się rysunku i malarstwa u Z.
Stankiewicz, A. E. Hersteina i M. Kotarbińskiego. Naukę kontynuował w
krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera (1903/1904)
oraz w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po 1918 roku uzupełnił artystyczne
studia w pracowni Hersteina w Berlinie. Lata 1910-1914 spędził w Paryżu, gdzie
wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich i reaktywowanego w 1915 roku Polskiego
Towarzystwa Artystyczno-Literackiego. W 1917 roku przyłączył się do I wystawy
Ekspresjonistów Polskich zorganizowanej w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół
Sztuk Pięknych, będącej manifestacją pierwszej fali polskiej awangardy. W 1918
roku został członkiem Nowej Grupy, którą utworzył m.in. z Tadeuszem
Pruszkowskim i Eugeniuszem Zakiem. Brał udział w pokazach sztuki polskiej w
Barcelonie, Paryżu, Sztokholmie, Brukseli, Pittsburghu i Moskwie. Uczestniczył
ponad to w Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu w 1937 roku i
Wystawie Światowej w Nowym Jorku w 1939 roku. W kraju eksponował swe prace w
warszawskiej Zachęcie (w okresie 1909 - 1924), TPSP we Lwowie, Krakowie i
Poznaniu oraz uczestniczył w Salonach paryskich. W 1922 roku osiadł na stałe w
Paryżu. W tym samym roku został współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów
Polskich RYTM reprezentującego w sztuce polskiej lat 20. nurt klasycyzujący.
Malował portrety, martwe natury i pejzaże. "Na ukształtowanie się postawy
artystycznej Kramsztyka w istotny sposób oddziałała estetyka Cézanne'a. W
pejzażach i martwych naturach artysta przywiązywał zasadniczą wagę do struktury
obrazu budowanej ze zgeometryzowanych form. Roślinne, architektoniczne i przedmiotowe
kształty wydobywał miękkimi, krótkimi pociągnięciami pędzla i obwodził
delikatnym konturem. Gamę barw ograniczał do zgaszonych błękitów, zieleni i
czerwieni ożywianych akcentami bieli; w portretach stosował wyrazisty modelunek
światłocieniowy" - Irena Kossowska