GDAŃSK. Uchwała gdańskiej rady miejskiej w sprawie napływu do miasta popsutej waluty. Wydano 6 listopada 1752 r., 4 str., stan bdb., ozdobny inicjał, format: 8°. […] wasmassen allhier verschiedene neue ungewöhnliche Müntzen zum Vorschein kommen und unter die Leute gebracht werden […].
Od czasów Jana III Sobieskiego w Rzeczypospolitej przestały działać mennice królewskie. W Polsce krążyły głównie monety obce. Gdańsk zachował jednak prawo bicia własnej monety, podobnie jak Elbląg i Toruń ale w czasach saskich nie bardzo z tego korzystano. Przywilej menniczy wydatnie przyczyniał się do powstania potęgi ekonomicznej Gdańska. Problemy dla miasta zaczęły się dopiero, gdy Prusacy zaczęli fałszować walutę, która następnie zalewała tereny Rzeczpospolitej. Tak oto np. w 1752 r. uruchomiono mennicę w Szczecinie, która biła drobną monetę pruską, drastycznie zaniżając próbę kruszcu. Nie było to jedyne złodziejskie przedsięwzięcie Prusaków (najsłynniejszy przykład stanowiły tzw. „efraimki”). Wpływało to fatalnie na gdański handel.
W reakcji na pojawienie się popsutej waluty gdańska rada miejska wprowadziła bezwzględny zakaz wprowadzania do obrotu na terenie miasta obcej waluty, o ile nie zostanie wcześniej sprawdzona i zatwierdzona przez specjalnego urzędnika zwanego Müntzwardein.
