PROCES krakowski. Niepokólczycki, Mierzwa i inni przed sądem Rzeczypospolitej. Warszawa 1948. PIW. 8, s. 389, [2]...

PROCES krakowski. Niepokólczycki, Mierzwa i inni przed sądem Rzeczypospolitej. Warszawa 1948. PIW. 8, s. 389, [2]. brosz.
Grzbiet i okł. nieco pożółkłe, niewielkie zażółcenia kilku kart. „Proces krakowski […] wpisywał się w serię publicznych procesów pokazowych organizowanych w pierwszym dziesięcioleciu Polski Ludowej. Celem tego typu rozpraw - toczonych zazwyczaj przed sądami wojskowymi - było uzyskanie odpowiedniego efektu propagandowego. Szeroko relacjonowane w prasie i radiu służyły skompromitowaniu opozycji tak jawnej, jak i tej pozostającej w konspiracji. Wyroki w procesach pokazowych zapadały przed ich rozpoczęciem na najwyższych szczeblach władzy komunistycznej i były podporządkowane kalkulacji politycznej […]. Proces krakowski służyć miał skompromitowaniu podziemia niepodległościowego i wykazaniu związków PSL z podziemiem. W przyszłości miał być pretekstem do nasilenia ataków na ludowców i ich prezesa Mikołajczyka. Na ławie oskarżonych zasiedli działacze Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość" z prezesem II Zarządu Głównego płk. Franciszkiem Niepokólczyckim na czele oraz członkowie PSL, wśród nich Stanisław Mierzwa, wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie - sądzony wcześniej w procesie szesnastu przywódców polskiego państwa podziemnego w Moskwie. Oskarżycielem publicznym był Stanisław Zarakowski, zastępca Naczelnego Prokuratora Wojskowego. Działaczy WiN oskarżano głównie o prowadzenie działalności wywiadowczej na rzecz obcych mocarstw oraz terroryzowanie członków PPR. Natomiast PSL-owcom zarzucano świadomą współpracę z nielegalnym podziemiem. […]” („Proces krakowski” – konferencja naukowa; tekst na stronach IPN). Oskarżonych sąd pod przewodnictwem Romualda Klimeckiego skazał na karę śmierci (osiem osób), długoletnie więzienie (osiem osób); jedną osobę uniewinnił. Bierut zamienił karę śmierci w pięciu przypadkach na pozbawienie wolności, wykonano wyroki na trzech osobach.