Jan Bulas (1878-1919), "Słoneczniki"

technika mieszana, papier, 33x50 cm

Ok. 1899 roku Bulas zapisał się do zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego, któej nie ukończył. Doświadczenia tam nabyte pozwoliły na realizację dekoracji snycerskiej nowego domu Władysława Orkana, tzw. "Orkanówki".
W 1901 roku rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych kursem rysunku w pracowni Floriana Cynka. W 1904 roku przeniósł się na zajęcia malarstwa dekoracyjnego, prowadzone przez Stanisława Wyspiańskiego. Z racji przedłużających się nieobecności mistrza w Akademii, kolejne semestry nauki zaliczali za Wyspiańskiego Jan Stanisławski i Józef Mehoffer.
W latach 1906-1914 wystawił kilkaset obrazów olejnych i pasteli w gmachu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Nawiązał także współpracę ze lwowskim TPSP. Jednorazowo wziął udział w wystawie w Wiedniu i w warszawskiej Zachęcie. Głównym motywem jego twórczości pozostawały monumentalne, przeskalowane polne kwiaty. Malował także portrety oraz pejzaże, które stanowiły zapis podróży artysty, coraz częstszych po 1908 roku. Właśnie wtedy Jan Bulas odbył pierwszą zagraniczną podróż do Chicago.
Artysta zaciągnął się do Legionów Polskich w 1915 roku. Zanim udał się na front ożenił się w swej rodzinnej parafii. Ostatni list z frontu sygnowany przez Bulasa pochodzi z 1 X 1916 roku. Kolejne wiadomości artysta wysyła z leczniczego zakładu zamkniętego w Kobierzynie. Podczas II Wojny Światowej żołnierze niemieccy dokonali zagłady tej placówki. Jan Bulas z pewnością nie zmarł w 1917 roku, jak się to powszechnie podaje. Zachowały się jego listy wysłane z zakładu do Orkana, ostatni pochodzi z 1919 roku. Z braku wystarczających źródeł należy uznać datę śmierci malarza za nieznaną.