Julian Fałat (1853-1929), Pejzaż z Dłoni, 1912

akwarela, gwasz, papier, 53 x 95,5 cm (w świetle oprawy),
sygn. l.d.: J Fałat / Dłonie / 1912.

W 1912 Julian Fałat złożył wizytę w wielkopolskiej Dłoni, w pałacu Marii Otylii z Wollerów i Franciszka Ksawerego Druckich Lubeckich. Artysta w tym samym czasie złożył również wizytę Marii Zdzisławowej ks. Czartoryskiej w pobliskim Starym Sielcu. Prezentowana praca jest jedną z wersji obrazu.(Teresa Dudek-Bujarek, „Julian Fałat - życiorys pędzlem zapisany”, Bielsko-Biała, 2017, s. 250).
Wybitny polski malarz, w latach 1895-1910 dyrektor krakowskiej szkoły Sztuk Pięknych, która dzięki jego staraniom uzyskała tytuł Akademii (1900), członek berlińskiej Akademii Sztuki, członek Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, nadworny malarz polowań Wilhelma II. W latach 1869-1871 kształcił się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, studia kontynuował w Akademii monachijskiej u A. Strahubera i J.L. Raaba. Odbył liczne podróże (Włochy, Hiszpania, Bliski Wschód, Ukraina, Żmudź, Litwa). W latach 1894-1896 malował wraz z Wojciechem Kossakiem panoramę „Przejście Napoleona I przez Berezynę”. W 1910 artysta zamieszkał w Bystrej. Z Bystrej w 1920 wyjechał na krótki, trzyletni pobyt do Torunia, gdzie poza widokami miasta z upodobaniem malował Wisłę. W Toruniu aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym miasta i był inicjatorem założenia Konfraterni Artystów w Toruniu. Od 1878 brał udział w wystawach w warszawskiej TZSP, gdzie miały również miejsce wystawy zbiorowe jego prac, w 1886 jego zbiorowa wystawa odbyła się w Berlinie, a w 1926 w krakowskim TPSP. Artysta był znakomitym akwarelistą, malował pejzaże zimowe, sceny myśliwskie, sceny rodzajowe, widoki miejskie, wiele miejsca w jego twórczości zajmują portrety - rodzinne, przyjaciół, znajomych.