Leonard PĘKALSKI (1896-1944), Kobieta w fotelu [Siedząca]

akwarela, karton; 25 x 22 cm;
na odwrocie, ołówkiem „22 akw”.
W katalogu pośmiertnej wystawy monograficznej artysty w ZPAP w Warszawie, w 1969 r. poz. 310, jako własność siostry artysty [zatytułowana „Siedząca”].

Leonard Pękalski wstąpił w r. 1913 do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, gdzie uczył się u Edwarda Trojanowskiego otrzymując w latach 1915 i 1916 stypendia z Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Współpracował z Trojanowskim przy polichromii na Zamku w Lublinie.
W latach 1925-1929 odbył podróże do Włoch, Francji i Anglii. W październiku 1928 objął asystenturę w warszawskiej SSP. a po przemianowaniu SSP na Akademię otrzymał 19 XII 1934 nominację na profesora nadzwyczajnego malarstwa dekoracyjnego.
Był jedną z czołowych postaci grupy "Pryzmat", skupiającej uczniów Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Pierwsza indywidualna wystawa Pękalskiego miała miejsce w Salonie Garlińskiego w r. 1930. Ogółem w latach 1930-1939 wziął udział w ponad trzydziestu wystawach, w tym w Paryżu w r. 1937 i w Nowym Jorku w 1939 roku. Malował martwe natury, krajobrazy, kompozycje figuralne, batalistyczne i portrety. Po wczesnych obrazach, wykazujących cechy formistycznej geometryzacji, zwrócił się ku problemom koloru, który nie był dla niego celem samym dla siebie, lecz czynnikiem konstrukcji form wziętych z natury. W kompozycjach figuralnych o akcentach symbolicznych i mitologicznych bliższy był tradycji klasycznej. Tematem jego harmonijnych i bezpośrednich krajobrazów był Krasiczyn (1936), okolice rodzinnego Grójca, warszawski Mokotów. W bardzo osobiście traktowanych portretach ograniczał się głównie do kręgu najbliższej rodziny - rodziców, rodzeństwa. Był jednym z założycieli Polskiej Organizacji Wojskowej w Grójcu; kampanię 1920 roku odbył jako kawalerzysta.