olej na płótnie, 90x70cm, sygn.p.d
Ukończył studia na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie w 2011 r. broniąc dyplom pod kierunkiem Piotra Jargusza. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.
Ludzie na obrazach Łozińskiego to zwykle smukłe postaci, bez twarzy. Ujmując nas jak przecinki w literackiej opowieści życia , na płótnie pokrytym farbą autor opowiada historię nas, mówiąc przede wszystkim o relacjach. Samotni ale nie sami. Wielcy ale mali. Czym jest cień? Czy to nasze Ego? Czy to sposób w jaki sami o sobie myślimy? Być może...Kiedy jesteśmy sami lub tak nam się wydaje rośniemy we własnych oczach. Obraz w naszych głowach staje się większy, karykaturalny. Nasze przekonanie o nas samych ma też inny dużo większy zawsze inny wymiar. To wszystko rzuca światło nawet jeśli jesteśmy do niego odwróceni ...tyłem. Na obrazach Filipa czasem trudno dostrzec jaki to kierunek. I dobrze.
A może ten blask to coś poza nami. Coś niezależnego. Coś co zawsze było, co zawsze objawia się kiedy tego potrzebujemy...Może to nadzieja, może dla kogoś wiara.. Nasze kształty nie zlewają się ze sobą, nie krzyżują, nie przenikają. Jesteśmy w malarstwie Łozińsiego zawsze oddzielni. ...ale czy zawsze sami? W konkretnym oddaleniu od siebie jakbyśmy MUSIELI trzymać dystans.W tłumie, kiedy postaci jest więcej proporcje wracają na swoje miejsce. Postać i jej cień stają się proporcjonalne.Jakby porządkowała nas bliskość.Idąc tym tropem historia o relacji to np.obraz Przewodnik gdzie już sam tytuł jeszcze przed obejrzeniem obrazu podpowiada, że to płótno o dialogu. Jakim? Może bez słów. Tu jest już miejsce na naszą interpretację tego co widzimy.Dwie postaci w dolnej części płótna.Przewodnik.Czy jedna na pewno jest starsza od drugiej? Bardziej doświadczona-na pewno bo podpiera się laską, ale nie musi to świadczyć o doświadczeniu ciała...być może tylko lub aż- lat.A może to wskaźnik? Taki jak w szkole, kiedy uczono nas geografii? Może to lekcja. Może zwykła rozmowa. Coś staje się dla nas wskazówką, a my wcielając się np.w drugą postać stajemy się słuchaczem. Jesteśmy prowadzeni. Uczymy się, ...wychodząc z dołu obrazu mamy przed sobą ogromną przestrzeń, nieznane miejsce do którego zmierzamy we właściwym sobie tempie....i kierunku. Na niektórych wcześniejszych pracach Filipa to malarstwo z gatunku surrealizmu i fantastyki., Autor zabiera nas do miejsc w których chyba do niedawna było życie. Strzępy budynków, postaci, niedawno wznoszonych sztandarów...przekonań i prawd. To wszystko pokrywa tam piach i kurz ale na jego płótnach nadal czasem tam wracamy. Wyludnione przestrzenie, poszarpane resztki materii, połamane symbole wiary w cokolwiek, a może rusztowania tego co miało być trwałe. Cmentarzyska zdarzeń i miejsc w których żyliśmy. Ostatnie prace Filipa Łozińskiego to ciągle eksperymenty z przestrzenią. Powrót do kolorów ziemi i jej faktur. Znowu jest spokojnie i robi się ciepło i cicho. Idziemy na nich razem.
Może zastygliśmy w zdumieniu, zatrzymani w pół kroku...że ten blask choć czasem tworzący karykatury WCIĄŻ nam towarzyszy...?
